Ζουν σαν τα αγρίμια στο δάσος της Ηγουμενίτσας

Ζουν σαν τα αγρίμια στο δάσος της Ηγουμενίτσας

Zoυν σαν τα αγρίμια μέσα στο δάσος, πάνω από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Προσμένουν καρτερικά την ελπίδα.

Προσδοκούν να φύγουν προς την Ευρώπη και διαμαρτύρονται, γιατί οι Έλληνες δεν τους συμπεριφέρονται καλά. Πενήντα και πλέον οικονομικοί μετανάστες από το Σουδάν, το Ιράν, το Ιράκ, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη κ.ά. περνούν τις κρύες μέρες και νύχτες του χειμώνα με το όνειρο να δραπετεύσουν μέσα από τα χάρτινα παραπήγματα.
Να νιώσουν άνθρωποι.
Γιατί τώρα, όπως ανέφερε ο Αχμέτ, αισθάνονται «νεκροί».

Το δράμα τους
«Τι καταλαβαίνω που υπάρχω… είμαι πεθαμένος, αν και ζωντανός», λέει με παράπονο ο Σουδανός Αχμέτ. Είχε στήσει μια σκηνή, αλλά «μου την κάψανε οι αστυνομικοί, για να εξαναγκαστώ να φύγω. Θέλω να φύγω, αλλά δεν μπορώ».
Βέβαια, η επίσημη εκδοχή είναι ότι η φωτιά προκλήθηκε από ατύχημα.
Η φωτιά του πολέμου τον έδιωξε από τη χώρα του και μια άλλη… φωτιά, έγινε η αιτία να γίνουν ακόμα πιο δραματικές οι ήδη δραματικές συνθήκες ζωής του στην Ηγουμενίτσα.

Είναι τέτοιο το μέγεθος της ανθρωπιστικής κρίσης, που έχει δημιουργηθεί στην Ηγουμενίτσα, που όσοι οικονομικοί μετανάστες διαβιούν εξαθλιωμένοι σε διάφορα σημεία της Ελλάδας, θεωρούνται προνομιούχοι σε σύγκριση με αυτούς που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στο δάσος της πρωτεύουσας της Θεσπρωτίας.

Άθλιες συνθήκες
Οι συνθήκες διαβίωσής τους είναι τόσο άσχημες, ώστε δεν περιγράφονται.
Οι εικόνες είναι αποκαλυπτικές, ωστόσο ούτε αυτές μεταφέρουν με ακρίβεια την αθλιότητα.
Μια αθλιότητα που δεν προσβάλλει τους μετανάστες αλλά εμάς τους ίδιους.
Τον πολιτισμό μας.
Τη Δημοκρατία μας.
Την ευαισθησία μας (αν υπάρχει).

«Μια φορά την ημέρα τρώμε. Και δεν μπορούμε να κοιμηθούμε, αφού δεν έχουμε ούτε στρώμα, ούτε σκέπασμα, ούτε τίποτε», σημειώνει ο Παλαιστίνιος Λούτσι.
Και πού και πώς τρώνε, πού και πώς κοιμούνται;
Στο ίδιο σημείο που εξυπηρετούν τις βιολογικές τους ανάγκες!
Παρά τη βοήθεια που τους παρέχουν εθελοντικές οργανώσεις αλλά και απλοί πολίτες δεν αρκεί για να ζήσουν ως άνθρωποι.
Χαρακτηριστική είναι η εικόνα που καταγράφεται καθημερινά στην Ηγουμενίτσα.

Στα σκουπίδια
Ρακένδυτοι νέοι ψάχνουν σε κάδους απορριμμάτων για φαγητό και ρούχα, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που στέκονται έξω από αρτοποιεία, καταστήματα τροφίμων και εστιατόρια, περιμένοντας υπομονετικά να τους δώσουν κάτι να φάνε.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν απλώνουν το χέρι, για να ζητήσουν.
Με λίγες αγγλικές ή ελληνικές λέξεις που έχουν μάθει, ζητούν λίγα χρήματα ή λίγο ψωμί.
Και η ανταπόκριση υπάρχει.
Αλλά δεν επαρκεί.
Δεν λείπουν όμως και οι στιγμές της έντασης.
Στην προσπάθειά τους να κρυφτούν σε κάποιο φορτηγό, συγκρούονται με τους οδηγούς, ενώ ο φόβος της σύλληψής τους από την αστυνομία κυριαρχεί πάνω τους.

Κάτι πρέπει να γίνει
Επιτέλους, κάτι πρέπει να γίνει…
Τώρα, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση.
Να καταργηθεί αμέσως ο αυτοσχέδιος καταυλισμός που δημιούργησαν στο δάσος οι μετανάστες, γιατί αποτελεί ντροπή για την κοινωνία.
Διότι η διαβίωση των άμοιρων μεταναστών εκεί γίνεται κάτω από απαράδεκτες συνθήκες.

Αλλά και η ζωή των κατοίκων της περιοχής έχει γίνει πολύ δύσκολη, ενώ η εικόνα της πόλης στο παραλιακό μέτωπο έχει υποβαθμιστεί σημαντικά.
Οι οικονομικοί μετανάστες πρέπει να μεταφερθούν σε οργανωμένους χώρους στις περιοχές υποδοχής.

Οι αρμόδιοι οφείλουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την παροχή βοήθειας.
Αντί όμως να επιλέξουν την αποτελεσματική και βιώσιμη λύση της αξιοπρεπούς διαβίωσης τους, η οποία θα εξυπηρετήσει και την εθνική στρατηγική για τη μετανάστευση, διάλεξαν τη χειρότερη λύση.
Να αδιαφορούν παντελώς για αυτούς και το δράμα που ζουν κάθε μέρα.

proinoslogos.gr