Άλλο εμείς κι άλλο η χώρα!!
Ποτέ δεν ήμουνα καλή στα μαθηματικά και για αυτό ακόμη και σήμερα δεν έχω καταλάβει πόσο μεγάλο είναι αυτό το δημοσιονομικό έλλειμμα , που μέχρι πέρυσι τέτοιον καιρό δεν είχε έρθει στη ζωή μας και ξαφνικά φέτος μας έχει γίνει βρόγχος στο λαιμό.Δεν θέλω κανένας να μου εξηγήσει τι και πως έγινε και ήρθαμε εδώ, δεν θέλω να ακούσω κανέναν οικονομικό αναλυτή , πολιτικό αναλυτή και πολύ περισσότερο κανέναν από αυτούς που μαντεύουν τι θα γίνει στη χώρα μας τα επόμενα χρόνια.
Γιατί η χώρα μας δεν θα νιώσει τη διαφορά , αφού εμείς θα τα νιώσουμε κι όχι η χώρα.
Άλλο αυτή… άλλο εμείς … κι έχω δίκιο εδώ, γιατί εμείς βιώνουμε αλλιώς τα πράγματα.
Εμείς μάθαμε να χαλάμε περισσότερα από όσα κερδίζουμε, ενώ η χώρα μας συνέχισε να ζει μόνη και εγκαταλειμμένη στην μοίρα της.
Αλλού εμείς … αλλού αυτή.
Εμείς δόση για το κινητό, δόση για το αυτοκίνητο, δόση για το διακοποδάνειο, δόση για τα ψώνια μας στο μεγάλο πολυκατάστημα για καλλυντικά και ρούχα, δόση για τον καινούργιο υπολογιστή, δόση για το μηχανάκι του γιού, κι εκείνη –η χώρα- ψωμοζεί στην ψάθα, περιμένει τα ψίχουλα από το δικό μας φαγοπότι για να επιζήσει.
Μα ψίχουλα δεν περισσεύουν γιατί εμείς, η γενιά των φοιτητικών κινημάτων, των διαδηλώσεων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων ακόμη δε χορτάσαμε και ζούμε με το πάθος της στέρησης, και της κουλτούρας, και της διεκδίκησης εκείνων των «δήθεν δικαιωμάτων» που αποσυνθέτουν και δεν συνθέτουν την κοινωνία και τον εργασιακό ιστό μιας χώρας.
Συνεχίζουμε ακάθεκτοι κι αμέριμνοι να ανακατεύουμε το φρεντοτσίνο μας και να αναδεύουμε το γάλα με τον καφέ στο ψηλό γυάλινο ποτήρι σαν να πρόκειται ξαφνικά απο εκεί μέσα να προκύψει η λύση και η διέξοδος από την βασιλική κρύπτη που έχουμε καταχωνιαστεί.
Η χώρα είναι ο εργάτης του λιγνιτωρυχείου που έμαθε να ζει με τα λίγα, είναι ο αγωνιστής του σαράντα, είναι η γυναίκα της Πίνδου, ο πολεμιστής του εμφύλιου, είναι μονίμως στην πρώτη γραμμή να δίνει μάχες επιβίωσης κι εμείς μέσα σε καταπράσινα λιβάδια ξαπλωμένοι και ναρκωμένοι από την ευτυχία της ύλης συνεχίζουμε τη μεσημεριανή μας σιέστα λες και δεν γίνεται η μάχη λίγα μέτρα πιο μακριά από την δική μας ξαπλώστρα.. αλλά δε βαριέσαι κάτι θα γίνει.. μην ασχολείσαι λέει ο ένας στον άλλο κι ενώ ηχούν τα κανόνια στα αυτιά μας εμείς συνεχίζουμε την ηλιοθεραπεία δίπλα στην πισίνα του πεντάστερου ξενοδοχείου… κι η χώρα μπαρουτιασμένη συνεχίζει να αγκομαχάει στο μετερίζι …
Ήρθαν τα καινούργια ρούχα στις βιτρίνες και μια τηλεόραση LCD την χρειαζόμαστε και διακοπές δεν θα πάμε;
Και να μην έχουμε και δυο-τρία αυτοκίνητα έξω από το σπίτι μας; και ένα εξοχικό;
Πως θα καλοπαντρευτούν τα παιδιά μας αν δεν έχουμε ένα σκάφος και δυο σπίτια;
Ξεχάσαμε να ζούμε με λίγα και αυτό να μην μας πειράζει, ξεμάθαμε να δουλεύουμε και να τεντωνόμαστε μέχρι εκεί που φτάνουμε, νοικιάσαμε μια άλλη ζωή για εμάς κι αφήσαμε τη χώρα μόνη να παλεύει από εκεί που εμείς δραπετεύσαμε.. και φευ κοίτα να δεις για τιμωρία θα γυρίσουμε πίσω, γιατί εμείς κλέψαμε στο παιχνίδι αυτό και δεν κάναμε όλα τα στάδια που έπρεπε για να περάσουμε στην επόμενη φάση και τώρα όπως μας έπιανε ο δάσκαλος από το αυτί θα πάμε πιο πίσω κι από εκεί που είχαμε ξεκινήσει, έτσι για τιμωρία….
Πόσο θα’θελα να’ μουνα εγώ, φτωχή σε μια πλούσια χώρα.. κι όχι φτωχοί κι εμείς κι η χώρα. Γιατί τώρα πτωχεύσαμε εμείς κι όχι η χώρα.
Εκείνη έμεινε πιστή στην αρχική μορφή της εμείς μεταλλαχτήκαμε σε πειρατές και μάγους της ζωής…
Το παραμύθι τέλειωσε κι όλοι ηθοποιοί, κομπάρσοι, μουσικοί γυρνάμε στην αρχική μορφή μας….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου