ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ... ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ...

ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ

Το πρωινό στο Διδυμότειχο έχει κάτι από ανατολή. Και δεν είναι μόνο ο ήλιος που ανατέλλει. Η φωνή του μουεζίνη ακούγεται στο μιναρέ ζητώντας το έλεος του Αλλάχ.

Βρίσκομαι στα όρια της ελληνικής επικράτειας. Καθώς το αυτοκίνητο κατευθύνεται προς τον κόμβο της Εγνατίας οδού εναλλάσσω σταθμούς στο ραδιόφωνο από το ράδιο ‘Μεθόριος ‘ μέχρι τούρκικους αμανέδες στο γνωστό ρυθμό του ‘ ντιρινταχτα’ .

Ο Έβρος είναι φουσκωμένος από νερά και ΡΕΟ με φαντάρους κάνουν τις καθημερινές τους διαδρομές.
Στον κόμβο της Εγνατίας οδού αρχίζει το ταξίδι των 680 χλμ στο βόρειο τόξο της χώρας. Ο δρόμος αυτός ‘έσχισε’ βουνά, παρέκαμψε πόλεις και χωριά, και αποκάλυψε νέες περιοχές του ελληνικού τοπίου.

Η Αλεξανδρούπολη στο βάθος στέκει με τον φάρο της αγέρωχη ανενίζοντας το θρακικό πέλαγος και η Σαμοθράκη μόλις που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Είμαι σίγουρος ότι η ταβέρνα ‘Γριά Βάθρα’ θα είναι πάντα στα Θερμά.

Στην ευθεία της Κομοτηνής μου έρχονται μυρωδιές από σουτζούκ-λουκούμ, και η γειτονική Ξάνθη σου υπενθυμίζει ότι η παλιά της πόλη σε περιμένει να τη διαβείς.
Ο Νέστος μέσα στο πράσινο τοπίο είναι το όριο με την ανατολική Μακεδονία.

Το περίγραμμα του όγκου αριστερά μου στο βάθος είναι η Θάσος. Ιδανικός τόπος οικογενειακών διακοπών. Βλέπω την Καβάλα από ψηλά και το μάτι μου παίζει με τον χρόνο, αφού εντοπίζω δίπλα στα ψαροκάικα της παράλιας να περπατούν η Μελίνα με τον Ουστίνοφ σκηνή από το ‘Τοπκαπι ‘ του 60.

Το θέρετρο του Στρυμονικού κόλπου η Ασπροβάλτα είναι απλωμένη με δεκάδες εξοχικά δίπλα της. Η λίμνες Μικρή και Μεγάλη Βόλβη δίνουν ξεχωριστό υδάτινο στίγμα.
Η ανηφόρα στο Δερβένι σηματοδοτεί οπτικά ότι μπροστά μου θα δω να ξαπλώνει σε μια τεραστία έκταση η νύμφη του Θερμαϊκού η Θεσσαλονίκη.

Περιζήτητη νύφη με ένα νυφικό που έχει ξεφτίσει από το χρόνο, από τότε που ο βασιλιάς Κάσσανδρος της το φόρεσε. Επίδοξοι μόδιστροι προσπαθούν να της φτιάξουν καινούριο και αυτή υπομονετικά περιμένει. Ξέρει από υπομονή. 2325 χρόνια δεν είναι και λίγα. Είναι όμως όμορφη και μου κλείνει πονηρά το μάτι, της το κλείνω και εγώ, υποσχόμενος στην επιστροφή να κουρνιάσω στον ‘κόλπο’ της.

Μετά τα διόδια των Μαλάγρων κάνοντας δεξιά φαίνεται ο ορεινός όγκος του Βερμίου. Είναι η πύλη για τη δυτική Μακεδονία. Έχω ζωντανές τις εικόνες από τη Ζωοδόχο Πηγή με τη στάση για σουβλάκια νερό και αλλά.

Ο δρόμος αυτός αποτελεί πλέον οδικό παρελθόν και δεν είναι ο μόνος. Πολλά πρωινά οι παλιοί δρόμοι μας περνούσαν μέσα από χώρια ή καντίνες, μαγαζιά μοναχικά κ’ έπαιρνες ένα ζεστό καφέ και κάτι να φας.

Στην ταινία ‘Το Σκιάχτρο’ του σκηνοθέτη Σατζμπεργ ένα road movie με τον Al Patsino και τον Jean Hackman, οι δυο τύποι περιπλανώνται για τον προορισμό τους και δείχνουν μια ιδιαίτερη χαρά μπαίνοντας για ένα ζεστό ρόφημα σε μαγαζιά στο πουθενά της αμερικανικής επαρχίας. Τα συνεχόμενα τούνελ δημιουργούν ένα ηδονικό έμπα-έβγα και το τοπίο είναι χάρμα οφθαλμών.

Είμαι πλέον στο νόμο Κοζάνης , το βιομηχανικό Detroit της Ελλάδας. Τα φουγάρα των εργοστάσιων δεξιά και τα αλλά στο βάθος του ορίζοντα ξεβράζουν καπνό από τα σωθικά τους. Μια παράξενη και γλυκόπικρη γεύση μου αφήνει αυτή η εικόνα. Στα Γρεβενά η ψηλή γέφυρα που περνάει δίπλα από αυτά, αποτελεί σήμα κατατεθέν και δείχνει το τέλος της οδικής απομόνωσής τους.

Μπαίνω στη Βόλια Κάλαντα τον εθνικό δρυμό. Η μεγάλη ευθεία του δρόμου θυμίζει κάτι από τον θρυλικό Root 66 της αμερικανικής ενδοχώρας. Αντί για κάκτους βλέπω την παρθένα βλάστηση της ηπειρωτικής Ελλάδας και αντί για κογιότ και σαύρες της στέπας έχω το νου μου μη συναντήσω καμία αρκούδα πανικόβλητη μέσα στο δρόμο ακολουθώντας το ένστικτο της να περάσει απέναντι, όπως με προειδοποιούν οι φωτεινές πινακίδες.

Εναλλάσσω πολλά τούνελ θαυμάζοντας τη φύση και μετά από το μεγαλύτερο 4,700 μέτρα τα Ιωάννινα δεξιά μου. Το νησάκι δεσπόζει στην Παμβώτιδα και τα βράδια φαντάζομαι στα στενά του οικισμού του οι μορφή της κυρά Φροσίνης πλανάται αιώνια ρωτώντας το γιατί.
Ποδοσφαιρική θλίψη έχει σκεπάσει την πόλη, ο ‘’Αγιαξ της Ηπείρου ‘του χρόνου θα παίζει στη Β΄ Εθνική.
Στο τούνελ της Δωδώνης 3,200 μέτρα θέτω υπαρξιακά ερωτήματα.

Η μεγάλη στροφή του δρόμου έξω από την Παραμυθιά και μετά το τελευταίο ορεινό σύμπλεγμα μπροστά μου το Ιόνιο πέλαγος.
Ο ήλιος χαρίζει στα νερά του μοναδικά χρώματα και πλοία πάνε και έρχονται για Ιταλία και Κέρκυρα.
Είναι σούρουπο και η μέρα πάει να φύγει.

Είμαι στο νέο λιμάνι της Ηγουμενίτσας και σβήνοντας την μηχανή του αυτοκινήτου μένω ακίνητος να κοιτάω τη δύση.
Είναι όλα πολύ ήρεμα και δεν ξέρω πόση ώρα είμαι έτσι.
Έχει βραδιάσει και τα Φώτα της Εγνατίας οδού έχουν ανάψει.
Γυρίζω και τα κοιτάω.

Είναι το τέλος ή η αρχή του δρόμου;
Δεν μπορώ να απαντήσω.
Δεν έχει νόημα να απαντήσω.
Γιατί αυτό που μένει τελικά είναι η διαδρομή...

dromoseinai