Τα παιδιά του Woolpit
Το Woolpit. Μια μικρή πόλη της Αγγλίας, που το όνομα της μπορεί να το
πήρε από το μαλλί των ζώων που χρησιμοποιούσαν για το γέμισμα των
παπλωμάτων, αλλά ίσως και από τους λάκκους που άνοιγαν για να παγιδεύουν
τους λύκους που αποδεκάτιζαν τα κοπάδια της περιοχής. Η Αγγλία είναι μια
χώρα όπου οι ιστορίες της περιόδου του Μεσαίωνα μπερδεύονταν πολλές
φορές με του θρύλους και τις παραδόσεις. Η ιστορία όμως των πράσινων
παιδιών που βρέθηκαν στην περιοχή του Woolpit χαρακτηρίζεται από τα "
διακριτά της όρια " που την απομακρύνουν από τον απλό θρύλο, τον μύθο ή
την παράδοση. Πρόκειται για ένα ιστορικό γεγονός, και το ερώτημα που
πάντα υπήρχε και εξακολουθεί να αποτελεί θέμα ερευνών δεν είναι αν τα
παιδιά αυτά υπήρξαν αλλά από που προέρχονταν.
Η ιστορία φαίνεται να εξελίχθηκε στον 12 αιώνα, και προσδιορίζεται κατά
την διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά Stephen ( 1135-54) ή αμέσως μετά
την ανάληψή της από τον Henry II ( 1154-89). Στην περιοχή του χωριού
Suffolk Woolpit οι λύκοι τρομοκρατούσαν με τις συχνές, αιματηρές
επιθέσεις τους, τόσο εις βάρος των κοπαδιών των ζώων όσο και εις βάρος
ανθρώπων που είχαν την ατυχία να βρεθούν σε λάθος μέρος λάθος στιγμή.
Έτσι κι αλλιώς πολλά από τα σπίτια του χωριού χτισμένα στις παρυφές του
δάσους αλλά και κάποια μέσα σε αυτό δεν μπορούσαν να προσφέρουν σίγουρη
ασφάλεια στους κατοίκους που στη πλειονότητά τους ζούσαν από την
ενασχόληση τους με την γη αλλά και τα προιόντα της υλοτομίας και του
κυνηγιού. Έτσι λοιπόν επινόησαν διάφορες μεθόδους για να αντιμετωπίσουν
αυτή την κατάσταση. Μια από αυτές ήταν και το άνοιγμα μεγάλων τάφρων
περιμετρικά του χωριού, τις οποίες σκέπαζαν με κλαδιά, ξεγελώντας του
λύκους που πέφτοντας μέσα σ΄ αυτές παγιδεύονταν. Εκεί στη συνέχεια τους
θανάτωναν.
Μια μέρα οι χωρικοί άκουσαν μέσα από κάποια τάφρο, περίεργους,
ασυνήθιστους ήχους. Πλησιάζοντας έμειναν κατάπληκτοι όταν στο βάθος της
τάφρου αντίκρισαν δύο μικρά ασυνήθιστα παιδιά. Ένα κορίτσι και ένα αγόρι
μικρότερης ηλικίας. Ήταν ντυμένα με περίεργα ρούχα και μιλούσαν μια
περίεργη και άγνωστη για τους χωρικούς γλώσσα. Αυτό όμως που τους άφησε
άφωνους ήταν το χρώμα του δέρματός τους. Ήταν πράσινο !
Οι χωρικοί ξεπερνώντας το πρώτο σοκ μετέφεραν τα μικρά παιδιά που
έκλαιγαν και που η εγκατάλειψή τους ήταν φανερή, στο σπίτι ενός
γαιοκτήμονα, του Sir Richard De Calne. Ο Sir Richard περιποιήθηκε στο
έπακρο τα μικρά παιδιά, τόσο αυτός όσο και το υπηρετικό προσωπικό του.
Ήταν χαρακτηριστικές οι πρώτες στιγμές όπου οι υπηρέτες αναζητούσαν
τρόπους να ταίσουν τα παιδιά, τα οποία αρνούνταν πεισματικά να φάνε τις
τροφές που τους προσφέρονταν. Αντίθετα έδειξαν προτίμηση σε πράσινα
χόρτα και περισσότερο σε φυτά φασολιάς, όπου αρχικά προσπάθησαν να φάνε
τους μίσχους των φυτών για να καταλήξουν τελικά στους τρυφερούς καρπούς
φασολιών. Δυστυχώς όμως το αγόρι που η κατάσταση της υγείας του ήταν
πολύ επιβαρημένη πέθανε. Το κορίτσι κατάφερε να επιζήσει, και το δέρμα
του με το πέρασμα του χρόνου απέβαλε το πράσινο και πήρε το φυσιολογικού
του δέρματος χρώμα. Όταν μεγάλωσε παντρεύτηκε έναν ανώτερο υπάλληλο του
βασιλιά Henry II από την περιοχή του Norfolk. Η κοπέλα αυτή έμεινε
γνωστή με το όνομα Agnes Barre.
Κατά την διάρκεια που βρισκόταν στο σπίτι της οικογένειας του Sir
Richard's, η Agnes κατάφερε να μάθει την Αγγλική γλώσσα και να είναι πια
ικανή να εξιστορήσει το πώς αυτή και ο αδερφός της βρέθηκαν στο Woolpit.
Υποστήριξε λοιπόν ότι προέρχονταν από μια Χριστιανική περιοχή που
λεγόταν Άγιος Μαρτίνος που ήταν πάντα λυκόφως και όλα ήταν πράσινα. Αυτή
η ανήλια περιοχή χωριζόταν από την ηλιόλουστη από έναν μεγάλο ποταμό.
Κάποια μέρα και ενώ βοσκούσαν τα κοπάδια του πατέρα τους έχασαν τον
προσανατολισμό τους. Έπαψαν να ακούν τους ήχους από τις καμπάνες των
εκκλησιών της περιοχή τους, και βρέθηκαν άγνωστο πώς μέσα σε ένα υπόγειο
τούνελ και από εκεί στο Woolpit.
Αυτή η περιγραφή έχει δώσει πολλές ερμηνείες. Ένας από τους μεγαλύτερους
Άγγλους λαογράφους, ο Δρ. Briggs, σε ένα βιβλίο που έγραψε σχετικά με
τις νεράιδες το 1976, υποστηρίζει ότι σε όλο το υλικό που συνέλεξε γι'
αυτές και τον κόσμο τους, μύθους ή περιγραφές, κυριαρχεί το πράσινο
χρώμα, οι ανήλιοι, σκιεροί και υγροί τόποι, καθώς και απροσδιόριστες
υπόγειες εκτάσεις. Δεν απέκλεισε λοιπόν την περίπτωση να είναι τα
πράσινα παιδιά του Woolpit ένας μύθος που ήρθε από το παρελθόν, αλλά
ίσως και ένα πραγματικό γεγονός με έντονη υπερφυσική διάσταση.
Σε μιά άλλη περίπτωση, ο αστρονόμος Duncan Luman του παρατηρητηρίου
Airdie της Σκωτίας, κατά την διάρκεια μια συνδιάσκεψης που έγινε στο
Λονδίνο το 1997 και στην οποία συμμετείχαν οι καλύτεροι Άγγλοι
συγγραφείς βιβλίων και περιοδικών γύρω από τα μυστήρια και το
υπερφυσικό, υποστήριξε ότι τα δύο παιδιά δεν ήταν από τον δικό μας
πλανήτη, και ενδεχομένως να βρέθηκαν στο Woolpit, από κάποια βλάβη στην
συσκευή που γινόταν η απροσδιόριστου τύπου μεταφορά τους.
Υπήρξαν και άλλες ερμηνείες :
- Η πιθανότητα να είναι ο πλανήτης μας κούφιος στο εσωτερικό του, και τα
πράσινα παιδιά να προέρχονταν από τους υπόγειους αυτούς κόσμους.
- Να ήταν παιδιά μεταναστών από την βόρεια Σκανδιναβία όπου υπάρχει
λιγότερο φώς απ’ ότι στην ηλιόλουστη περιοχή του Suffolk.
- Η παράδοση στο Woolpit περιέχει και την εκδοχή τα δύο παιδιά να είχαν
εγκαταληφθεί εκεί, από κάποιον θείο τους που εκμεταλλευόμενος τον θάνατο
των γονιών τους στόχευε στην περιουσία που θα είχαν αν επιζούσαν.
Υπάρχουν ερευνητές που εμβαθύνοντας την έρευνα κατέληξαν σε συμπεράσματα
πιό απλά από αυτά που προαναφέρθηκαν αλλά και αμφισβητήσιμα εξαιτίας της
αντιξοότητας του γεγονότος. Ένας από αυτούς τους ερευνητές, ο Paul
Harris σε μια επιμελημένη μελέτη του σε ένα από τα πιό σημαντικά
περιοδικά περίεργων φαινομένων και μυστηρίων ανέπτυξε το εξής σενάριο :
Κάποια χρόνια πρίν ο βασιλιάς Henry II αναλάβει την εξουσία ( η ιστορία
των πράσινων παιδιών προσδιορίζεται γύρω στο 1173, τότε που αυτός
βασίλευε), η περιοχή της ανατολικής Αγγλίας αποτελούσε πόλο έλξης για
τους Φλαμανδούς εμπόρους και υφαντές που έρχονταν από το Βέλγιο. Αν και
ο προηγούμενος βασιλιάς δεν αντιδρούσε σ' αυτό, ο Henry II εξαπέλησε
άγριους διωγμούς εναντίον τους . Σε μια επίθεση που έγινε σε περιοχή
κοντά στο ST Edmunds πολλοί Φλαμανδοί σφαγιάστηκαν. Ο Harris υποστήριξε
ότι τα παιδιά ήταν Φλαμανδικής καταγωγής και είχαν γεννηθεί κάπου γύρω ή
μέσα στο χωριό Fornham ST Martin ( όπου οι διαμορφώσεις του εδάφους
παρουσιάζουν κάποιες ιδιαιτερότητες ). Βρίσκεται κάποια χιλιόμετρα στα
βορειοδυτικά του Woolpit και μεταξύ τους χωρίζονται από τον ποταμό Lark.
Ήταν πολύ πιθανόν οι γονείς των παιδιών να είχαν σκοτωθεί και αυτά να
σώθηκαν από την σφαγή καταφεύγοντας στο παρακείμενο δάσος του Thetford.
Το πυκνό δάσος με τα ατέλειωτα ανήλεια τμήματά του θα φαινόταν σαν το
λυκόφως στα δύο μικρά φοβισμένα παιδιά. Σίγουρα αδύναμα να βρουν τροφή ή
τουλάχιστον επαρκή τροφή έπαθαν υποσιτισμό, που ένα σύμπτωμά του είναι η
χλώρωση, το πρασίνισμα του δέρματος.
Αφού έπαψαν να ακούν τους ήχους από τις καμπάνες του χωριού τους,
περιπλανήθηκαν στο δάσος και στις στοές των ορυχείων του Thetford.
Υποσιτισμένα, με την χλώρωση στο δέρμα τους, τα παράξενα Φλαμανδικά
ρούχα και την περίεργη Φλαμανδική διάλεκτο ήταν φυσικό να προκαλέσουν
ένα παράξενο θέαμα για τους χωρικούς του Woolpit.( Το σημείο που ο
Harris αναφέρεται στην γλώσσα δημιουργεί κάποια αμφισβήτηση της θεωρίας
του, καθώς δεν θα μπορούσαν οι κάτοικοι του Woolpit να μην έχουν
ξανακούσει την Φλαμανδική διάλεκτο από τους Φλαμανδούς εμπόρους που
κινούνταν στην περιοχή )
Ανεξάρτητα από αυτό η θεωρία του Harris δίνει απαντήσεις σε αρκετά από
τα ερωτήματα που δημιουργεί η ιστορία των πράσινων παιδιών
Σήμερα τα πράσινα παιδιά μαζί με τους λύκους αποτελούν το σήμα κατατεθέν
του Woolpit και μάλιστα η ιστορία τους έχει κάνει πασίγνωστη αυτή την
μικρή πόλη της Αγγλίας. Οι κάτοικοι για να διατηρούν αναλοίωτη την μνήμη
αυτού του γεγονότος κοσμούν με τις φιγούρες των παιδιών και το έμβλημα
της εκκλησίας τους.
Ο αστρονόμος Duncan Lunan επεκτείνοντας την έρευνα του ήρθε σε επαφή με
έναν Αμερικανό ο οποίος σε ένα αντίγραφο του οικογενειακού του
γενεαλογικού δέντρου που του έστειλε υποστηρίζει ότι είναι απόγονος της
και άλλα, πιθανόν απρόσμενα αποτελέσματα...
πήρε από το μαλλί των ζώων που χρησιμοποιούσαν για το γέμισμα των
παπλωμάτων, αλλά ίσως και από τους λάκκους που άνοιγαν για να παγιδεύουν
τους λύκους που αποδεκάτιζαν τα κοπάδια της περιοχής. Η Αγγλία είναι μια
χώρα όπου οι ιστορίες της περιόδου του Μεσαίωνα μπερδεύονταν πολλές
φορές με του θρύλους και τις παραδόσεις. Η ιστορία όμως των πράσινων
παιδιών που βρέθηκαν στην περιοχή του Woolpit χαρακτηρίζεται από τα "
διακριτά της όρια " που την απομακρύνουν από τον απλό θρύλο, τον μύθο ή
την παράδοση. Πρόκειται για ένα ιστορικό γεγονός, και το ερώτημα που
πάντα υπήρχε και εξακολουθεί να αποτελεί θέμα ερευνών δεν είναι αν τα
παιδιά αυτά υπήρξαν αλλά από που προέρχονταν.
Η ιστορία φαίνεται να εξελίχθηκε στον 12 αιώνα, και προσδιορίζεται κατά
την διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά Stephen ( 1135-54) ή αμέσως μετά
την ανάληψή της από τον Henry II ( 1154-89). Στην περιοχή του χωριού
Suffolk Woolpit οι λύκοι τρομοκρατούσαν με τις συχνές, αιματηρές
επιθέσεις τους, τόσο εις βάρος των κοπαδιών των ζώων όσο και εις βάρος
ανθρώπων που είχαν την ατυχία να βρεθούν σε λάθος μέρος λάθος στιγμή.
Έτσι κι αλλιώς πολλά από τα σπίτια του χωριού χτισμένα στις παρυφές του
δάσους αλλά και κάποια μέσα σε αυτό δεν μπορούσαν να προσφέρουν σίγουρη
ασφάλεια στους κατοίκους που στη πλειονότητά τους ζούσαν από την
ενασχόληση τους με την γη αλλά και τα προιόντα της υλοτομίας και του
κυνηγιού. Έτσι λοιπόν επινόησαν διάφορες μεθόδους για να αντιμετωπίσουν
αυτή την κατάσταση. Μια από αυτές ήταν και το άνοιγμα μεγάλων τάφρων
περιμετρικά του χωριού, τις οποίες σκέπαζαν με κλαδιά, ξεγελώντας του
λύκους που πέφτοντας μέσα σ΄ αυτές παγιδεύονταν. Εκεί στη συνέχεια τους
θανάτωναν.
Μια μέρα οι χωρικοί άκουσαν μέσα από κάποια τάφρο, περίεργους,
ασυνήθιστους ήχους. Πλησιάζοντας έμειναν κατάπληκτοι όταν στο βάθος της
τάφρου αντίκρισαν δύο μικρά ασυνήθιστα παιδιά. Ένα κορίτσι και ένα αγόρι
μικρότερης ηλικίας. Ήταν ντυμένα με περίεργα ρούχα και μιλούσαν μια
περίεργη και άγνωστη για τους χωρικούς γλώσσα. Αυτό όμως που τους άφησε
άφωνους ήταν το χρώμα του δέρματός τους. Ήταν πράσινο !
Οι χωρικοί ξεπερνώντας το πρώτο σοκ μετέφεραν τα μικρά παιδιά που
έκλαιγαν και που η εγκατάλειψή τους ήταν φανερή, στο σπίτι ενός
γαιοκτήμονα, του Sir Richard De Calne. Ο Sir Richard περιποιήθηκε στο
έπακρο τα μικρά παιδιά, τόσο αυτός όσο και το υπηρετικό προσωπικό του.
Ήταν χαρακτηριστικές οι πρώτες στιγμές όπου οι υπηρέτες αναζητούσαν
τρόπους να ταίσουν τα παιδιά, τα οποία αρνούνταν πεισματικά να φάνε τις
τροφές που τους προσφέρονταν. Αντίθετα έδειξαν προτίμηση σε πράσινα
χόρτα και περισσότερο σε φυτά φασολιάς, όπου αρχικά προσπάθησαν να φάνε
τους μίσχους των φυτών για να καταλήξουν τελικά στους τρυφερούς καρπούς
φασολιών. Δυστυχώς όμως το αγόρι που η κατάσταση της υγείας του ήταν
πολύ επιβαρημένη πέθανε. Το κορίτσι κατάφερε να επιζήσει, και το δέρμα
του με το πέρασμα του χρόνου απέβαλε το πράσινο και πήρε το φυσιολογικού
του δέρματος χρώμα. Όταν μεγάλωσε παντρεύτηκε έναν ανώτερο υπάλληλο του
βασιλιά Henry II από την περιοχή του Norfolk. Η κοπέλα αυτή έμεινε
γνωστή με το όνομα Agnes Barre.
Κατά την διάρκεια που βρισκόταν στο σπίτι της οικογένειας του Sir
Richard's, η Agnes κατάφερε να μάθει την Αγγλική γλώσσα και να είναι πια
ικανή να εξιστορήσει το πώς αυτή και ο αδερφός της βρέθηκαν στο Woolpit.
Υποστήριξε λοιπόν ότι προέρχονταν από μια Χριστιανική περιοχή που
λεγόταν Άγιος Μαρτίνος που ήταν πάντα λυκόφως και όλα ήταν πράσινα. Αυτή
η ανήλια περιοχή χωριζόταν από την ηλιόλουστη από έναν μεγάλο ποταμό.
Κάποια μέρα και ενώ βοσκούσαν τα κοπάδια του πατέρα τους έχασαν τον
προσανατολισμό τους. Έπαψαν να ακούν τους ήχους από τις καμπάνες των
εκκλησιών της περιοχή τους, και βρέθηκαν άγνωστο πώς μέσα σε ένα υπόγειο
τούνελ και από εκεί στο Woolpit.
Αυτή η περιγραφή έχει δώσει πολλές ερμηνείες. Ένας από τους μεγαλύτερους
Άγγλους λαογράφους, ο Δρ. Briggs, σε ένα βιβλίο που έγραψε σχετικά με
τις νεράιδες το 1976, υποστηρίζει ότι σε όλο το υλικό που συνέλεξε γι'
αυτές και τον κόσμο τους, μύθους ή περιγραφές, κυριαρχεί το πράσινο
χρώμα, οι ανήλιοι, σκιεροί και υγροί τόποι, καθώς και απροσδιόριστες
υπόγειες εκτάσεις. Δεν απέκλεισε λοιπόν την περίπτωση να είναι τα
πράσινα παιδιά του Woolpit ένας μύθος που ήρθε από το παρελθόν, αλλά
ίσως και ένα πραγματικό γεγονός με έντονη υπερφυσική διάσταση.
Σε μιά άλλη περίπτωση, ο αστρονόμος Duncan Luman του παρατηρητηρίου
Airdie της Σκωτίας, κατά την διάρκεια μια συνδιάσκεψης που έγινε στο
Λονδίνο το 1997 και στην οποία συμμετείχαν οι καλύτεροι Άγγλοι
συγγραφείς βιβλίων και περιοδικών γύρω από τα μυστήρια και το
υπερφυσικό, υποστήριξε ότι τα δύο παιδιά δεν ήταν από τον δικό μας
πλανήτη, και ενδεχομένως να βρέθηκαν στο Woolpit, από κάποια βλάβη στην
συσκευή που γινόταν η απροσδιόριστου τύπου μεταφορά τους.
Υπήρξαν και άλλες ερμηνείες :
- Η πιθανότητα να είναι ο πλανήτης μας κούφιος στο εσωτερικό του, και τα
πράσινα παιδιά να προέρχονταν από τους υπόγειους αυτούς κόσμους.
- Να ήταν παιδιά μεταναστών από την βόρεια Σκανδιναβία όπου υπάρχει
λιγότερο φώς απ’ ότι στην ηλιόλουστη περιοχή του Suffolk.
- Η παράδοση στο Woolpit περιέχει και την εκδοχή τα δύο παιδιά να είχαν
εγκαταληφθεί εκεί, από κάποιον θείο τους που εκμεταλλευόμενος τον θάνατο
των γονιών τους στόχευε στην περιουσία που θα είχαν αν επιζούσαν.
Υπάρχουν ερευνητές που εμβαθύνοντας την έρευνα κατέληξαν σε συμπεράσματα
πιό απλά από αυτά που προαναφέρθηκαν αλλά και αμφισβητήσιμα εξαιτίας της
αντιξοότητας του γεγονότος. Ένας από αυτούς τους ερευνητές, ο Paul
Harris σε μια επιμελημένη μελέτη του σε ένα από τα πιό σημαντικά
περιοδικά περίεργων φαινομένων και μυστηρίων ανέπτυξε το εξής σενάριο :
Κάποια χρόνια πρίν ο βασιλιάς Henry II αναλάβει την εξουσία ( η ιστορία
των πράσινων παιδιών προσδιορίζεται γύρω στο 1173, τότε που αυτός
βασίλευε), η περιοχή της ανατολικής Αγγλίας αποτελούσε πόλο έλξης για
τους Φλαμανδούς εμπόρους και υφαντές που έρχονταν από το Βέλγιο. Αν και
ο προηγούμενος βασιλιάς δεν αντιδρούσε σ' αυτό, ο Henry II εξαπέλησε
άγριους διωγμούς εναντίον τους . Σε μια επίθεση που έγινε σε περιοχή
κοντά στο ST Edmunds πολλοί Φλαμανδοί σφαγιάστηκαν. Ο Harris υποστήριξε
ότι τα παιδιά ήταν Φλαμανδικής καταγωγής και είχαν γεννηθεί κάπου γύρω ή
μέσα στο χωριό Fornham ST Martin ( όπου οι διαμορφώσεις του εδάφους
παρουσιάζουν κάποιες ιδιαιτερότητες ). Βρίσκεται κάποια χιλιόμετρα στα
βορειοδυτικά του Woolpit και μεταξύ τους χωρίζονται από τον ποταμό Lark.
Ήταν πολύ πιθανόν οι γονείς των παιδιών να είχαν σκοτωθεί και αυτά να
σώθηκαν από την σφαγή καταφεύγοντας στο παρακείμενο δάσος του Thetford.
Το πυκνό δάσος με τα ατέλειωτα ανήλεια τμήματά του θα φαινόταν σαν το
λυκόφως στα δύο μικρά φοβισμένα παιδιά. Σίγουρα αδύναμα να βρουν τροφή ή
τουλάχιστον επαρκή τροφή έπαθαν υποσιτισμό, που ένα σύμπτωμά του είναι η
χλώρωση, το πρασίνισμα του δέρματος.
Αφού έπαψαν να ακούν τους ήχους από τις καμπάνες του χωριού τους,
περιπλανήθηκαν στο δάσος και στις στοές των ορυχείων του Thetford.
Υποσιτισμένα, με την χλώρωση στο δέρμα τους, τα παράξενα Φλαμανδικά
ρούχα και την περίεργη Φλαμανδική διάλεκτο ήταν φυσικό να προκαλέσουν
ένα παράξενο θέαμα για τους χωρικούς του Woolpit.( Το σημείο που ο
Harris αναφέρεται στην γλώσσα δημιουργεί κάποια αμφισβήτηση της θεωρίας
του, καθώς δεν θα μπορούσαν οι κάτοικοι του Woolpit να μην έχουν
ξανακούσει την Φλαμανδική διάλεκτο από τους Φλαμανδούς εμπόρους που
κινούνταν στην περιοχή )
Ανεξάρτητα από αυτό η θεωρία του Harris δίνει απαντήσεις σε αρκετά από
τα ερωτήματα που δημιουργεί η ιστορία των πράσινων παιδιών
Σήμερα τα πράσινα παιδιά μαζί με τους λύκους αποτελούν το σήμα κατατεθέν
του Woolpit και μάλιστα η ιστορία τους έχει κάνει πασίγνωστη αυτή την
μικρή πόλη της Αγγλίας. Οι κάτοικοι για να διατηρούν αναλοίωτη την μνήμη
αυτού του γεγονότος κοσμούν με τις φιγούρες των παιδιών και το έμβλημα
της εκκλησίας τους.
Ο αστρονόμος Duncan Lunan επεκτείνοντας την έρευνα του ήρθε σε επαφή με
έναν Αμερικανό ο οποίος σε ένα αντίγραφο του οικογενειακού του
γενεαλογικού δέντρου που του έστειλε υποστηρίζει ότι είναι απόγονος της
Agnes. Αν αυτό αληθεύει τότε η ιστορία των πράσινων παιδιών δεν έχει
τελειώσει αλλά συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Και ίσως η έρευνά της να δώσει και άλλα, πιθανόν απρόσμενα αποτελέσματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου