Τι έτρωγαν οι αρχαίοι Έλληνες;

Τι έτρωγαν οι αρχαίοι Έλληνες;

Συντάκτης: Ελένη Αλειφέρη

Βρισκόμαστε στην Αρχαία Ελλάδα! Οι καλεσμένοι κάθονται στο τραπέζι για να δοκιμάσουν τις γαστρονομικές προτάσεις του μάγειρα. Ένα ολόκληρο τελετουργικό στήνεται καθώς η ώρα του γεύματος είναι ιερή!

Ο στόχος είναι ένας: μέσα από το φαγητό, να διεγερθούν και οι πέντε αισθήσεις. Για να επιτευχθεί αυτή η δύσκολη αποστολή, δεν αρκεί μόνο η καλή διάθεση.
Μια μεγάλη αίθουσα με φωτισμό ειδικό που ξυπνά τις κρυφές επιθυμίες αποτελεί το ιδανικό σκηνικό που θα φιλοξενήσει εκείνους που τολμούν να διεισδύουν στο μαγικό κόσμο της γαστρονομίας.

Συμπόσια που αποτελούνται από λουκούλλεια γεύματα λαμβάνουν χώρα σε όλους τους τόπους, ευλογημένους και μη. Τηγανίτες με μέλι και λάδι, τυρί αλογίσιο που προσφέρεται στους πολεμοχαρείς για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος, βραστοί βολβοί για την αποτοξίνωση από τη πολύ κατανάλωση οίνου, πίτες, φάβα, ζωμός από μπιζέλια, δαμάσκηνα και άλλα πολλά σηματοδοτούν τις διατροφικές συνήθειες των Αρχαίων Ελλήνων που είναι οπαδοί της έκφρασης: Νους υγιής και σώματι υγιή.

"Αρχαίες διατροφικές συνήθειες"

Tα δημητριακά είναι το κύριο συστατικό στις συνταγές τους. Ο άρτος είναι ιερό προϊόν και απαραίτητο. Χωρίς αυτό, δεν υπάρχει ολοκληρωμένο γεύμα. Αλεύρι από κριθάρι ζυμωμένο σε γαλέτα είναι η συνηθισμένη εκδοχή και ονομάζεται μάζα. Η μεγάλη ποικιλία θεωρείται πολυτέλεια και πλούτος .

Για το λόγο αυτό συναντάμε τον "Ιπνίτη" (ψωμί σε θερμή σκάφη), τον "Εσχαρίτη" (ψωμί στη σχάρα), τον "Άρτο τυρέοντα" (η λεγόμενη τυρόπιτα), τον "Κριβανίτη άρτο" (από σιμιγδάλι), το "όφωρος", τις λαγάνες και άλλα πολλά που στολίζουν το γιορτινό τραπέζι.

Φασόλια, φακές, κουκιά υπάρχουν σε κάθε κουζίνα. Απαραίτητο υλικό για την δημιουργία λαχταριστών εδεσμάτων το λάδι. Λάδι από τη Σάμο και την Ικαρία θεωρείται το καλύτερο και νοστιμότερο όλων.

Επίσης το γάλα αποτελεί σταθερή διατροφική συνήθεια. Τυρί, σκόρδα, κρεμμύδια, κοχλιοί, σαλιγκάρια, μικρά πουλιά (τσίχλες, σπίνοι), σούπες, ζωμός από μπιζέλια συνθέτουν το πορτραίτο της καθημερινής και αναγκαίας βρώσης.

Ο Αριστοφάνης περιγράφει γεύσεις περίεργες στα έργα του: "ξίγκι βοδινό ψημένο με συκόφυλλα", "πελανό" (κράμα από αλεύρι, μέλι, λάδι), "έκχυτος" (μείγμα από αλεύρι και ψημένο τυρί με κρασί μελωμένο), "μυττωτός" (πίτα με τυρί ανακατεμένο με μέλι και σκόρδα) κλπ. Ποτέ στην αρχή του γεύματος δεν σερβίρεται σούπα για να μην κοπεί η όρεξη.

Δεν απουσιάζει ποτέ το επιδόρπιο που ευχαριστεί ακόμα και τον πιο περίεργο και απαιτητικό καλεσμένο. Τα νωγαλεύματα, όπως συνηθίζουν να αποκαλούν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι τις λιχουδιές σερβίρονται ως τελευταίο πιάτο. Οι μελόπιτες, διάσημες ως "μελιτούπες", φτιάχνονται από λιναρόσπορους με μέλι.

Δεύτερη επιλογή είναι η γαλατόπιτα και τα γλυκίσματα από αλευρωμένο γάλα με μέλι και σουσάμι. Τα φρούτα, όπως η ορβικλάτα ( γλυκά μήλα), στρουθιά και κοδύματα (κυδώνια ), κοκκύμπα (ροδάκινα) , σταφύλια, σύκα αποτελούν μεγάλη αδυναμία γι αυτό και δεν λείπουν από κανένα δείπνο.

"Οίνος ευφραίνει καρδία..."

Ο οίνος ευφραίνει τη καρδιά και υπάρχει σε αφθονία. Πίνουν το κρασί νερωμένο. Η αναλογία με το νερό είναι η ακόλουθη: στο μισό ή τρία μέρη νερό και δύο κρασί. Η φαντασία παίζει μεγάλο ρόλο ακόμα και στη σύνθεση του. Μέντα, γλυκάνισο, δεντρολίβανο, μυρτιά και μέλι ανακατεύονται με λευκό ξηρό προκειμένου να επιτευχθεί το ιδιαίτερο, κάτι που θα κλέψει τις εντυπώσεις.

Κάθε μέρος έχει το δικό του τρόπο παραγωγής. Τα πιο γνωστά είδη είναι όμως τέσσερα: κιτρινωπό, μαύρο, κόκκινο και άσπρο. Το τελευταίο είναι χωνευτικό και διουρητικό, το ξανθό έχει ξινή γεύση και τα υπόλοιπα δυο είναι γλυκά. Η λατρεία των Αρχαίων Ελλήνων για τον οίνο είναι δεδομένη. Για το λόγο αυτό εντοπίζουμε πολλούς κρασότοπους και θρησκευτικές τελετές με κύριο συστατικό το κρασί.

Όσον αφορά τους Θεούς του Ολύμπου προτιμούν την πασίγνωστη Αμβροσία που απαγορεύεται να γευτεί ένας απλός θνητός. Το νέκταρ, το μέλι, ο βασιλικός πολτός εξασφαλίζει την αθανασία. Ο άνθρωπος ζει από τη τροφή. Ο Θεός διατηρείται αθάνατος από την αμβροσία. Εκτός από την πείνα, επουλώνει τις πληγές κάθε είδους, χρησιμοποιείται ως καλλυντικό και αντισηπτικό. Η τροφή των Δώδεκα Θεών αποτελεί το κύτταρο της ζωής και μέσα από το πρίσμα του αναγεννιέται η πλάση.

Pyles.tv