Ο ΠΥΧΗΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ - Οράματα, στόχοι, προσδοκίες!

Ο ΠΥΧΗΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Οράματα, στόχοι, προσδοκίες!

Όλα, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, βγήκαν στο γυαλί γυμνά.
Μέσα από μια τηλεοπτική δήλωση.

Έφτασε αυτή και μόνο η δήλωση για να κλάψει για μια ακόμη φορά τούτος ο τόπος.

Τούτος ο τόπος που το ‘χει η μοίρα του να ποτίζεται πρώτα με αίμα και μετά με δάκρυ. Δάκρυ καυτό, που ζεματάει τα σπλάχνα του.

Ζήλευε τούτος ο τόπος, άλλους τόπους, άλλες κοινωνίες, όταν παρακολουθούσε, έστω και από απόσταση, την πρόοδό τους, μέσα από τα έργα, τα λόγια, τα επιτεύγματα, αλλά και τους στόχους και τα οράματα των νέων.

Πρόοδος παντού.

Στη σκέψη, τον λόγο, τη δράση, το πνεύμα, στα επιτεύγματα, στον πολιτισμό, την τέχνη, την ψυχαγωγία.

Ζει, όλα αυτά τα χρόνια με ένα μόνιμο παράπονο στο βλέμμα του και την ψυχή του, κάθε γονιός, που ζει σε τούτον τον τόπο.

Ζει, ταυτισμένος με τον θυμό, την οργή, την αγανάκτηση.

Γιατί πιστεύει, όλα αυτά τα χρόνια, ότι για την υστέρηση, έναντι των άλλων, των νέων του δικού του τόπου, φταίνε άλλοι.

Φταίνε εκείνοι που τους καταδίκασαν στο περιθώριο, τη φτώχια, τη μιζέρια την ψυχική και την πνευματική.

Φταίνε εκείνοι που δεν επέτρεψαν να έχουν και οι δικοί του νέοι, όπως όλοι των άλλων τόπων, μια ίση ευκαιρία για ανάδειξη, για καλλίτερη μόρφωση, για το δικαίωμα να ζουν τη ζωή τους όπως την ονειρεύονται, όπως βλέπουν να την ζουν οι συνομήλικοί τους στον άλλο κόσμο.

Και να που ήρθε η απογοήτευση.
Ο απόλυτος πόνος, μιας βίαιης πτώσης.

Γιατί, προχθές, μέσα από μια τηλεοπτική δήλωσε είδε, άκουσε, διαπίστωσε και πίστεψε πως η δική του νεολαία, είναι κενή.

Δεν ονειρεύεται, δεν στοχεύει,
δεν οραματίζεται, δεν θέλει.

Λες και είχε παραιτηθεί απ’ όλα αυτά.

Λες και στη ζωή της έχει βάλει τον πήχη πολύ χαμηλά.

Κάτω και από το ύψος του αστραγάλου.

Ναι!
Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια, όπως την είδε γυμνή στο γυαλί της τηλεόρασης.

Γι’ αυτό και η πτώση του ήταν βίαιη και προκάλεσε τον απόλυτο πόνο.

Γιατί σαν γονιός, κηδεμόνας, φίλος, συγγενείς παραιτήθηκε, την ίδια αυτή τη στιγμή της ωμής δήλωσης στο τηλεοπτικό γυαλί, από το ίδιο του το μέλλον.

Γιατί απότομα, το ίδιο βίαια έσβησε από μέσα του κάθε ελπίδα, πίστη, προσδοκία.

Είναι όμως έτσι;

Δικαιούται κανείς να παρασυρθεί ακόμη και από τον απόλυτο πόνο, λόγω της πλέον βίαιης πτώσης, να παραιτηθεί;

Μάλλον όχι!

Γιατί, δεν μπορεί τούτος ο τόπος, που ακόμη και στα πιο δύσκολα χρόνια της ιστορίας του, γέννησε παιδιά, ικανά και άξια για τη συνέχισή της.

Δεν μπορεί όλοι οι νέοι και οι νέες τούτου του τόπου να γεμίζουν την καρδιά και το πνεύμα με μια μάσκα ενός καρναβαλιού.

Τούτος ο τόπος θα συνεχίσει να υπάρχει.

Θα συνεχίσει να γράφει την ίδια ιστορία, όπως ταιριάζει σε τούτον τον τόπο και να καλύψει κάθε κενό, που, άσχετα για ποιο λόγο, έμεινε σε κάποιες σελίδες.

Τούτος ο τόπος θα επιμείνει να διατηρεί την άγονη γη του, για να την πατούν στέρεα πόδια και όχι φελλοί, που μόνο στα …νερά επιπλέουν.

Τούτος ο τόπος έχει, στη συντριπτική πλειοψηφία, νέες και νέους, που έχουν θέσει τον πήχη της ζωής τους πολύ ψηλά.

Τόσο ψηλά, που οι άλλοι, η φτωχή μειοψηφία, μόνο με το βλέμμα θα αντικρίζουν.

Ασφαλώς και αυτή η μειοψηφία, δικαιούνται να ελπίζει.

Ποιος ξέρει.
Ίσως και καθυστερημένα να τον αγγίξει, έστω, τον πήχη αυτό.