Πώς τα Κόμματα διέλυσαν τα Ελληνικά Πανεπιστήμια : Η επιστολή μιάς φοιτήτριας , που πρέπει να διαβαστεί απ' όλους

Πώς τα Κόμματα διέλυσαν τα Ελληνικά Πανεπιστήμια : Η επιστολή μιάς φοιτήτριας , που πρέπει να διαβαστεί απ' όλους

"Γράμμα από μια ακόμη αγανακτισμένη φοιτήτρια"

"Σας γράφω για να σας μεταφέρω την αγανάκτησή μου σχετικά με τη κατάσταση που επικρατεί στη σχολή μου. Μετά από ένα δύσκολο χειμώνα γεμάτο άγχος ,αγωνία, στερήσεις και σκληρή δουλειά, πέρασα στη Νομική σχολή του Δ.Π.Θ στη Κομοτηνή. Το γεγονός ότι θα βρισκόμουν μακριά από το σπίτι μου, μου προκαλούσε ανάμεικτα συναισθήματα, όμως κυριαρχούσε η ανυπομονησία μου για την καινούρια μου ζωή.
Φτάνοντας στη σχολή, με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Μπαίνοντας, αντί να με οδηγήσει η επιθυμία μου για εξερεύνηση στο εσωτερικό της σχολής και να με υποδεχθεί κάποιος πρόθυμος να με κατατοπίσει στο χώρο, βρέθηκα να αποτελώ το μήλο της έριδος αφινιασμένων εκπροσώπων κομματικών παρατάξεων, οι οποίοι διεκδικούσαν την εγγραφή μου στη σχολή και κατ’ επέκταση στο κόμμα τους κάτι για το οποίο δε με είχε προειδοποιήσει κανείς. Παράλληλα, οι απαραίτητες πληροφορίες για τη σχολή τη πόλη και το πρόγραμμα σπουδών ήταν διαθέσιμες μόνο σε ειδικά περιοδικά της κάθε παράταξης που διατίθεντο στα τραπεζάκια τους. Πριν καν συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε είχα προτάσεις για καφέ από ένα σωρό άτομα τα οποία έδειχναν χωρίς καν να με γνωρίζουν να με συμπαθούν σε υπερβολικό βαθμό ενώ το τεράστιο ψεύτικο χαμόγελό τους με οδηγούσε στον εκνευρισμό.

Για αρκετές μέρες το τηλέφωνό μου χτυπούσε ακατάπαυστα και οι προσκλήσεις για βραδινές εξόδους έπεφταν βροχή. Το ζήτημα είναι πως κάθε φορά που απαντούσα θετικά, βρισκόμουν στον τόπο συνάντησης με ένα σωρό άλλους πρωτοετείς και όλοι μαζί σαν κοπάδι οδηγούμασταν από μεγαλύτερους-στελέχη του εκάστοτε κόμματος –στο χώρο διασκέδασης. Αργότερα κατάλαβα πως αυτό ονομάζεται ‘’υποδοχή πρωτοετών’’ κάθε παράταξης προκειμένου φυσικά να προσθέσουν μέλη, και λαμβάνει χώρα σε μαγαζιά με τα οποία η κάθε παράταξη έχει συμφωνίες για δωρεάν είσοδο των στελεχών, χαμηλότερες τιμές στα ποτά και άλλα. Ακόμη, συνήθως η κάθε παράταξη έχει το δικό της μαγαζί-στέκι που συχνάζουν τα...

μέλη της ,σνομπάροντας μέλη άλλων παρατάξεων που τυχόν βρεθούν εκεί....


Καθώς οι μέρες περνούσαν, η ζωή στη σχολή γινόταν όλο και πιο δύσκολη καθώς δεν είχα ενταχθεί σε καμία παράταξη βλέποντας τη κατάσταση, ενώ η πολιορκία μου συνεχιζόταν στενά. Βλέπετε, έχουν φροντίσει να τοποθετήσουν τα ‘’τραπεζάκια’’ τους εκατέρωθεν της εισόδου του κτηρίου, επομένως το να εισέλθεις χωρίς να γίνει αντιληπτή η παρουσία σου είναι αδύνατον. Ωστόσο ,και παρά την επιμονή όλων ,εξακολουθούσα να παραμένω ανένταχτη και κατά συνέπεια μόνη. Το ογδόντα τοις εκατό των φοιτητών όπως διαπίστωσα με λύπη έχει σχηματίσει φιλίες-που συχνά αποδεικνύονται λυκοφιλίες-με άτομα του κόμματος που υποστηρίζουν, επομένως τα πράγματα ήταν δύσκολα για κάποια που δεν ήθελε να προσχωρήσει σε κανένα από αυτά. Ωστόσο επιφυλακτικά έδωσα το παρόν σε μερικές εξόδους αναζητώντας συμφοιτητές με κοινά ενδιαφέροντα, δυστυχώς όμως μέχρι σήμερα στο μυαλό της πλειοψηφίας είναι τα κόμματα.

Αρνητική εντύπωση ως πρωτοετούς , μου έκαναν και οι γενικές συνελεύσεις, οι οποίες επιφανειακά είχαν ως θέματα συζήτησης κάποια που αφορούσαν όλους μας όπως στέγαση σίτιση και άλλα αλλά κατέληγαν-και καταλήγουν-πάντα σε προσωπικές επιθέσεις και καυγάδες ανάμεσα σε κάθε παράταξη. Τα παραπάνω καθώς και το γεγονός ότι ο μόνος τρόπος να ενημερωθώ έγκαιρα για το πρόγραμμα της σχολής, αλλαγές σε αυτό, και γενικά ο,τι αφορούσε τη σχολή, ήταν να διατηρώ επαφές αναγκαστικά με κάποιο μέλος παράταξης –εκτός αν έπρεπε να ψάχνω από διαίσθηση κάθε φορά για επίσημες ανακοινώσεις ανάμεσα στις εκατοντάδες στους πίνακες της σχολής-, με ώθησαν στο να μη πηγαίνω στη σχολή.

Στη συνέχεια, ήρθαν οι πρώτες εξεταστικές, όπου με περίμενε ακόμα μια δυσάρεστη έκπληξη. Οι συνεργασίες ανάμεσα στους φοιτητές γίνονταν-και γίνονται-και πάλι παραταξιακά, καθώς στελέχη της κάθε παράταξης μεγαλύτερων ετών, αναλάμβαναν να κρατήσουν θέσεις κατάλληλες για αντιγραφή στις αίθουσες από το προηγούμενο βράδυ στα μέλη τους , καθώς και να στείλουν τις απαντήσεις των θεμάτων μέσω κινητού σε αυτά κατά τη διάρκεια της εξέτασης! Έτσι , και πάλι όποιος ήταν ανένταχτος ήταν και πάλι σε χειρότερη μοίρα από το πλήθος. Συνεπώς, η βοήθεια που προσφέρουν οι παρατάξεις στις εξεταστικές, αποτελεί δέλεαρ για να κερδίσουν ψήφο και μέλη.

Έφτασα τρίτο έτος και ενώ όλα αυτά με είχαν οδηγήσει στο να μένω εκτός σχολής -μια και η παρακολούθηση δεν είναι υποχρεωτική-, αποφάσισα να επιστρέψω στη σχολή και τις καθημερινές παραδόσεις αφού το ενδιαφέρον των ενοχλητικών ‘’πολιορκητών’’ έχει στραφεί στους πρωτοετείς πια. Όμως ακόμα και απαλλαγμένη από αυτό το βάρος ,έχω να αντιμετωπίσω ένα σωρό άλλα προβλήματα…Το πρόγραμμα της σχολής καταρχάς είναι εξαντλητικό. Συνήθως τα μαθήματα ξεκινούν στις 9 το πρωί και τελειώνουν στις 9 το βράδυ γεγονός που μας αναγκάζει να επιλέγουμε ποιά μαθήματα θα παρακολουθούμε. Συνεπώς είναι σχεδόν αδύνατο ένας φοιτητής να παρακολουθεί το σύνολο των μαθημάτων πράγμα που αποτελεί βασική προϋπόθεση για πιθανότητες επιτυχίας στην εξεταστική.

Επίσης, όσον αφορά την εξεταστική ,βρισκόμαστε ολόκληρο το εξάμηνο χωρίς βιβλία, -ενώ τα μαθήματα προχωράνε-, τα οποία καλούμαστε να παραλάβουμε τελευταία στιγμή πριν την εξεταστική από βιβλιοπωλεία , με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε ξαφνικά αντιμέτωποι με τόμους τους οποίου σε μπορούμε να διαχειριστούμε από άποψη χρόνου καθώς μέχρι τελευταίας στιγμής μας είναι άγνωστοι. Έτσι καταφεύγουμε στην αγορά σημειώσεων και επιτομών από συγκεκριμένα φωτοτυπάδικα, το κόστος των οποίων συχνά φτάνει τα 100 ευρώ για όλα τα μαθήματα. Προηγουμένως δε, στην αρχή κάθε εξαμήνου , καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε 2-3 συγγράμματα για κάθε μάθημα συμπληρώνοντας γραπτή αίτηση ,χωρίς διαμορφωμένο κριτήριο επιλογής εφόσον δε γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται, ενώ το σύνηθες είναι να μας υπαγορεύουν οι παρατάξεις ποιά βιβλία θα επιλέξουμε και έτσι από στόμα σε στόμα όλοι μηχανικά να συμπληρώνουμε την αίτηση σύμφωνα με τις υποδείξεις τους. Γιατί άραγε; Τί παραπάνω γνωρίζουν εκείνοι;

Όμως η καθημερινότητα στη σχολή διέπεται και από άλλα προβλήματα που οδηγούν στην απογοήτευση. Στο κτήριο της σχολής υπάρχει βιβλιοθήκη στην οποία κανείς δε μας έχει δείξει πώς δουλεύουμε, πώς και πού ψάχνουμε πληροφορίες , με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των φοιτητών να μη γνωρίζει καν που βρίσκεται. Ακόμη αν κάποιος αναλάβει μια εργασία από τις προτεινόμενες σε ορισμένα μαθήματα, δε γνωρίζει με ποιό τρόπο μπορεί να την ολοκληρώσει επιτυχώς, αφού κανείς δε μας έχει κατατοπίσει προκειμένου να εξοικειωθούμε με την επιστημονική έρευνα, την αναζήτηση στο διαδίκτυο, την παρουσίαση αλλά και το κυριότερο: τον τύπο που πρέπει να ακολουθήσουμε προκειμένου να είναι σωστή. Επομένως αν κάποιος δεν έχει βοήθεια από το περιβάλλον του ,ιδιαίτερες γνώσεις πάνω στο πώς γίνεται μια επιστημονική εργασία ή την ευκαιρία και το κουράγιο να ψάχνει καθηγητές να ‘’ζητιανέψει’’ πληροφορίες που κατά τη γνώμη μου έπρεπε να προσφέρονται αυτονόητα, αποκλείεται σχεδόν από μια πολύ σημαντική διαδικασία τριβής με το αντικείμενο σπουδών.

Ας πάρουμε όμως στο απλούστερο που μπορεί να κάνει ένας φοιτητής :την παρακολούθηση παραδόσεων. Είμαστε φοιτητές νομικής, ακούμε αξιόλογους ανθρώπους να διδάσκουν, κρατάμε σημειώσεις και αργότερα καλούμαστε να λύσουμε πρακτικά θέματα χωρίς πολλές φορές να έχουμε μια εικόνα του τί γίνεται στη πράξη. Βρίσκομαι τρία χρόνια στη σχολή και μέχρι προσφάτως που επισκέφθηκα μόνη τα δικαστήρια, δε γνώριζα πώς διεξάγεται μια δίκη. Δεν έχουμε δεί ποτέ μας δικόγραφο, δε γνωρίζουμε αρκετά πράγματα που αφορούν τη πράξη ενώ καλούμαστε στις εξετάσεις να λύσουμε πολύπλοκα πρακτικά βάσει θεωρίας. Όσο για τον τρόπο διόρθωσης, συχνά είναι τα παράπονα φοιτητών για μαθήματα που έγραψαν και δε πέρασαν ενώ σε άλλα εντελώς αδιάβαστοι με φρικτά γραπτά πήραν βαθμούς.. Απαντήσεις επίσημες των ερωτημάτων σπάνια βγαίνουν προκειμένου να εντοπίσουμε τα λάθη μας επομένως τι νόημα έχουν οι εξεταστικές έτσι;

Τέλος συχνά είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με τη γραμματεία καθώς συνήθως μας εξυπηρετούν με το ζόρι τις λίγες ώρες που είναι στη διάθεσή μας, ενώ φαίνεται να τους λείπουν οι καλοί τρόποι. Ωστόσο, είναι συχνότερα στη διάθεση των στελεχών των παρατάξεων τους οποίους μάλιστα διευκολύνουν, καθώς έχουν το προνόμιο να περνούν στα ενδότερα, στα γραφεία..

Ξέρω ότι πάνω κάτω σε όλες τις σχολές οι φοιτητές αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα που ίσως μάλιστα συχνά περνούν απαρατήρητα. Ακόμη γνωρίζω πως όλα τα παραπάνω δεν είναι λόγος για να κρυφτεί κανείς πίσω τους δικαιολογώντας έτσι δικές του αποτυχίες και αδυναμίες. Όμως αναρωτιέμαι γιατί είμαστε αναγκασμένοι να νοιώθουμε αδέσποτοι σε ένα πανεπιστήμιο χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς για το άτομό μας εκτός από τους ψηφοθήρες της κάθε γενιάς; Γιατί είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε όπου και αν στρέψουμε το βλέμμα μας στη σχολή χρώματα κομμάτων και αφίσες τους; Γιατί θα πρέπει και εδώ να ανεχόμαστε τις πελατειακές σχέσεις; Όλα αυτά μόνο απογοήτευση και θυμό προκαλούν σε ένα υγειώς σκεπτόμενο άτομο…Ευτυχώς υπάρχουν ορισμένοι καθηγητές που είναι προσιτοί , έχουν όρεξη για δουλειά και το σημαντικότερο όλων μας εμπνέουν καθώς η έμπνευση είναι κάτι που απουσιάζει από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Και είναι σχεδόν αδύνατον ένας νέος άνθρωπος να κάνει τα πρώτα του βήματα και να χτίσει με όρεξη το μέλλον του χωρίς έμπνευση…"

Ανένταχτη